Niedawno przy chodniku biegnącym po północnej stronie ulicy Żółkiewskiego, na odcinku od skrzyżowania z ul. Chrobrego do ronda Narodowych Sił Zbrojnych, pojawiły się znaki informujące o tym, iż jest to ciąg pieszo-rowerowy.
Wytyczenie tego ciągu to efekt uboczny naszej interwencji w sprawie wyznaczenia przejazdu rowerowego po zachodniej stronie skrzyżowania ulic Żółkiewskiego, Chrobrego i Mieszka I. Pomimo okazji, jaka nadarzyła się drogowcom do nadrobienia błędu – remontu nawierzchni na skrzyżowaniu – przejazd nie został wytyczony. Władze miasta swoją odmowną decyzję argumentowały tym, że nie można było rozszerzyć przedmiotu zamówienia robót, w trakcie toczącego się postępowania sądowego z wcześniejszym wykonawcą skrzyżowania.
Jeżeli nie wytyczono brakującego przejazdu, to zastanawia sens oznakowania wymienionego odcinka trotuaru. Czy rowerzysta będzie chciał korzystać z ciągu pieszo-rowerowego? Raczej nie, bo aby zjechać z ulicy na drogę dla rowerów i pieszych, będzie musiał przejechać niezgodnie z przepisami po przejściu dla pieszych.
Po za tym, większość cyklistów będzie wybierało jazdę ulicą z prostego powodu – jej nawierzchnia jest wykonana z równego asfaltu. Trakt pieszo-rowerowy jest natomiast ułożony z nierównych płyt chodnikowych i kończy się przy wyjeździe z podporządkowanych ulic, co oznacza, że rowerzysta w świetle obowiązujących przepisów musi zejść z pojazdu i przeprowadzić go przez przejście.
Na kilkuset metrowym odcinku nowego ciągu pieszo-rowerowego napotkamy również ,,niespodziankę” w postaci słupka drogowskazu, który znajduje się pośrodku trasy.
Przykład ten najlepiej obrazuje, w jaki sposób promuje się w naszym mieście ruch rowerowy. Patrząc na tego typu ,,ułatwienia” dla rowerzystów, można wnioskować, że polityka transportowa w Radomiu ma na celu jedynie poprawienie statystyk długości dróg rowerowych. Z ich funkcjonalnością jest dużo gorzej.
/MW/